Liebi Läserinne, liebi Läser
Vor churzem han i wider einisch ds Glück gha, mi a der Viufaut vo üsem Dialäkt z erfröie. I ha zwone Froue zueglost, wo sech im Restaurant luthaus über ds Problem vom Trinkgäud gä hei ungerhaute. Di einti het gmeint, ds Ychere sig mittlerwyle so tür worde, dass si ds Servierpersonau nid no mögi zuesätzlech verguude. Ihres Vis-à-vis het sech über di Ussag fürchterlech chönne ufrege. I ha zwangslöifig am Näbetisch dere Ungerhautig zueglost:
Jetz tue doch nid so schmürzele, me chönnt meine, du heigsch di uf d Syte vo de aute, ewig nörgelige Froue gschlage. «So kennen i di ja gar nid.» Das het du di angeri Frou nid wöue uf sech la sitze u eis Wort het ds angere gä. Der Lärmpegu isch dütlech gstiege. Ab däm Momänt han i probiert, mi uszklinke u bi myne eigete Gedanke nacheghanget.
Schmürzele, was für nes tolls Wort. I kenne dä Usdruck natürlech ou im Zämehang mit gytig u zämehäbig sy. Aber i erinnere mi ou guet, dass my Grossmueter, we si ihres Öfeli het agfüüret, öppe het gmeint: «Chum, mir wei es bitzi lüfte, es schmürzelet.» Gmeint het si dermit, dass es e chli verbrönnt u rouchig schmöckt. Für mi isch ds Schmürzele i däm Momänt öppis Schöns u Vertrouts gsy, i has gärn gschmöckt. Bis hüt verbingen i drum das Wort mit öppis Positivem u Heimeligem.
Won i später mis Gaffee ha zaut (u chli Trinkgäud ha la liege), si di zwo Froue no immer am Chäre gsy. Was doch so nes eifachs Wörtli cha aarichte – oder aber i eim zum Klinge cha bringe.
Ursula Stalder-Witschi
